کد مطلب:182172 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
عبادت امام سجاد
همه اهل بیت (علیهم السلام) در عبادت بی نظیر هستند، این مردان و زنان خدایی، وقتی به عبادت حق تعالی می ایستادند از عالم مادی جدا شده، به عالم بالا صعود می كردند به طوری كه گویی، روح از بدنشان خارج گشته است.
امام سجاد (علیه السلام) نیز همین طور بود، ایشان وقتی به نماز می ایستاد، آن چنان با معبود خویش سخن می گفت و آن چنان گریه می كرد كه لرزه بر اندام هر انسان حقیقت طلبی می انداخت.
در یكی از شب ها كه امام سجاد (علیه السلام) مشغول عبادت خداوند بود، یكی از فرزندان امام سجاد (علیه السلام) از جایی افتاد و دستش شكست، اهل خانه به دنبال طبیب رفتند و طبیب
[ صفحه 34]
دست بچه را بست؛ با آن همه سر و صدا و ناله ی آن بچه، امام (علیه السلام) اصلا متوجه چیزی نشد، چون بعد از اتمام نمازش و دیدن دست فرزندش پرسید: «دستت را چرا بسته ای»؟
گفتند: شب در فلان وقت كه شما مشغول عبادت بودید، این بچه از جایی افتاد و دستش شكست.
از این سوال امام سجاد (علیه السلام) معلوم می شود كه آن چنان ایشان غرق عبادت بود كه هیچ یك از آن صداها، اصلا به گوش امام (علیه السلام) نرسیده بود.
آری این است عبادت مرد خدایی.
روایت شده است: فاطمه، دختر حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) روزی خدمت جابر رسید و به او گفت: امام سجاد (علیه السلام) به سبب عبادت بسیار، زانوانش پینه بسته، بدنش مجروح گشته است. از تو خواهش می كنم به آن حضرت بگویی عبادتش را كمتر كند و این قدر به بدن خود آسیب نرساند.
جابر به خدمت آن حضرت رفت، دید كه در محراب عبادت ایستاده است و مشغول راز و نیاز با خدای خویش می باشد.
[ صفحه 35]
بعد از اتمام نماز، آن حضرت جابر را اكرام فرمود و در نزد خود نشاند و با صدای بسیار ضعیف احوال او را پرسید.
جابر گفت، یابن رسول الله! خداوند عالمیان، بهشت را برای شما و دوستان شما خلق كرده است و جهنم را برای دشمنان و مخالفان شما آفریده است؛ پس چرا این قدر خود را خسته می كنی؟
حضرت فرمود: «ای یار و صحابه ی پیامبر (صلی الله علیه و اله)! حضرت رسالت (صلی الله علیه و اله) با آن كرامتی كه نزد خداوند خود داشت، مشقت در عبادت را ترك نفرمود - پدر و مادرم فدای او باد - تا آنكه بر ساق مباركش ورم كرد؛ صحابه گفتند: چرا چنین زحمت می كشی در حالی كه خدا بر تو گناهی نمی نویسد.
پیغمبر (صلی الله علیه و اله) فرمود: «آیا من نباید بنده ی شاكر خدا باشم و شكر نعمت های او را به جا آورم»؟
جابر گفت: یابن رسول الله (صلی الله علیه و اله)! بر مسلمانان رحم كن كه به بركت شما، خدا بلاها را از مردمان دفع می نماید و آسمان ها را نگه می دارد و عذاب های خود را بر مردمان نازل نمی كند.
فرمود: «ای جابر! بر راه و روش پدران خود خواهم بود
[ صفحه 36]
تا ایشان را ملاقات نمایم» [1] .
امام سجاد (علیه السلام)، مانند جد بزرگوارش حضرت علی (علیه السلام) در عبادت و نحوه ی نماز خواندن، بی همتا بود.
هنگام نماز لرزه بر اندام مبارك امام می افتاد و وقتی درباره ی این حالت امام از ایشان می پرسیدند، می فرمود: «وای بر شما! مگر نمی دانید كه در خدمت چه خداوندی می ایستم و با چه عظیم الشأنی می خواهم، مناجات كنم»؟!
در هنگام وضو نیز، این حالات را از آن حضرت ذكر كرده اند.
[ صفحه 37]
امام سجاد (علیه السلام) نیز همین طور بود، ایشان وقتی به نماز می ایستاد، آن چنان با معبود خویش سخن می گفت و آن چنان گریه می كرد كه لرزه بر اندام هر انسان حقیقت طلبی می انداخت.
در یكی از شب ها كه امام سجاد (علیه السلام) مشغول عبادت خداوند بود، یكی از فرزندان امام سجاد (علیه السلام) از جایی افتاد و دستش شكست، اهل خانه به دنبال طبیب رفتند و طبیب
[ صفحه 34]
دست بچه را بست؛ با آن همه سر و صدا و ناله ی آن بچه، امام (علیه السلام) اصلا متوجه چیزی نشد، چون بعد از اتمام نمازش و دیدن دست فرزندش پرسید: «دستت را چرا بسته ای»؟
گفتند: شب در فلان وقت كه شما مشغول عبادت بودید، این بچه از جایی افتاد و دستش شكست.
از این سوال امام سجاد (علیه السلام) معلوم می شود كه آن چنان ایشان غرق عبادت بود كه هیچ یك از آن صداها، اصلا به گوش امام (علیه السلام) نرسیده بود.
آری این است عبادت مرد خدایی.
روایت شده است: فاطمه، دختر حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) روزی خدمت جابر رسید و به او گفت: امام سجاد (علیه السلام) به سبب عبادت بسیار، زانوانش پینه بسته، بدنش مجروح گشته است. از تو خواهش می كنم به آن حضرت بگویی عبادتش را كمتر كند و این قدر به بدن خود آسیب نرساند.
جابر به خدمت آن حضرت رفت، دید كه در محراب عبادت ایستاده است و مشغول راز و نیاز با خدای خویش می باشد.
[ صفحه 35]
بعد از اتمام نماز، آن حضرت جابر را اكرام فرمود و در نزد خود نشاند و با صدای بسیار ضعیف احوال او را پرسید.
جابر گفت، یابن رسول الله! خداوند عالمیان، بهشت را برای شما و دوستان شما خلق كرده است و جهنم را برای دشمنان و مخالفان شما آفریده است؛ پس چرا این قدر خود را خسته می كنی؟
حضرت فرمود: «ای یار و صحابه ی پیامبر (صلی الله علیه و اله)! حضرت رسالت (صلی الله علیه و اله) با آن كرامتی كه نزد خداوند خود داشت، مشقت در عبادت را ترك نفرمود - پدر و مادرم فدای او باد - تا آنكه بر ساق مباركش ورم كرد؛ صحابه گفتند: چرا چنین زحمت می كشی در حالی كه خدا بر تو گناهی نمی نویسد.
پیغمبر (صلی الله علیه و اله) فرمود: «آیا من نباید بنده ی شاكر خدا باشم و شكر نعمت های او را به جا آورم»؟
جابر گفت: یابن رسول الله (صلی الله علیه و اله)! بر مسلمانان رحم كن كه به بركت شما، خدا بلاها را از مردمان دفع می نماید و آسمان ها را نگه می دارد و عذاب های خود را بر مردمان نازل نمی كند.
فرمود: «ای جابر! بر راه و روش پدران خود خواهم بود
[ صفحه 36]
تا ایشان را ملاقات نمایم» [1] .
امام سجاد (علیه السلام)، مانند جد بزرگوارش حضرت علی (علیه السلام) در عبادت و نحوه ی نماز خواندن، بی همتا بود.
هنگام نماز لرزه بر اندام مبارك امام می افتاد و وقتی درباره ی این حالت امام از ایشان می پرسیدند، می فرمود: «وای بر شما! مگر نمی دانید كه در خدمت چه خداوندی می ایستم و با چه عظیم الشأنی می خواهم، مناجات كنم»؟!
در هنگام وضو نیز، این حالات را از آن حضرت ذكر كرده اند.
[ صفحه 37]
[1] منتهي الآمال.